مسأله ى دیگر، مسأله ى روضه هاست. روضه خوانى و سینه زنى باید باشد؛ اما نه در هر عزایى. این را بدانید که روضه خواندن و گریه کردن - آن سنت سنیه - مربوط به همه ى ائمه نیست؛ متعلق به بعضى از ائمه است. حالا یک وقت در جمع و مجلسى کسى روضه اى مى خواند، عده اى دلشان نرم مىشود و گریه مى کنند؛ این عیبى ندارد. اصلاً عزادارى کردن یک حرف است، روضه خوانى و سینه زنى راه انداختن یک حرف دیگر است. روضه خوانى و سینه زنى راه انداختن، مخصوص امام حسین است؛ حداکثر مربوط به بعضى از ائمه است؛ آن هم نه به این وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در شب و روز بیست و یکم ماه رمضان، سینه زنى و عزادارى و بر پایى جلسات خوب است؛ ولى مثلاً در مورد حضرت موسى بن جعفر (علیه السّلام) - با اینکه وفات آن بزرگوار از وفاتهاى داراى روضه خوانى است - من لزومى نمى بینم که سینه زنى بشود؛ یا مثلاً در سالگرد شهادت حضرت زهرا (سلام اللَّه علیها) مناسبتى ندارد که ما بیاییم نوحه خوانى و سینه زنى کنیم؛ بهتر این است که در آن موارد، شرح مصایبشان گفته بشود. شرح مصایب، گریه آور است.
من خودم الان در ایام ماه محرّم که نمى توانم روضه بروم، چون آن احساس و عشقى که در دل هر شیعه هست و دلش مى خواهد در عزادارى شرکت کند، لذا من این را با خواندن «نفس المهموم» حاج شیخ عباس قمى(11) - که یک کتاب عربى است - اشباع مى کنم؛ این خودش گریه آور است و براى من کار چند نفر روضه خوان را میکند. حتماً لازم نیست که عزادارى به همان شکل سنتىِ روضه خوانى باشد که اولش چیزى مى خوانند و بعد هم احیاناً آخرش دمى مى گیرند و سینه اى مى زنند؛ نه، شرح حال را بیان کنید؛ مثلاً یک نفر با بیان خوب و لحن محزونى، وضع زندان رفتن حضرت موسى بن جعفر را بیان کند؛ حوادث تلخ زندان را بیان کند؛ بعد شهادت حضرت را بیان کند؛ بعد مراسم تشییع را بیان کند؛ در این صورت هر کس که آنجا نشسته باشد، دلش نرم مى شود.
امام خامنه ای
