روضه و امام خامنه ای

مسأله ‏ى دیگر، مسأله‏ ى روضه‏ هاست. روضه‏ خوانى و سینه‏ زنى باید باشد؛ اما نه در هر عزایى. این را بدانید که روضه خواندن و گریه کردن - آن سنت سنیه - مربوط به همه‏ ى ائمه نیست؛ متعلق به بعضى از ائمه است. حالا یک وقت در جمع و مجلسى کسى روضه‏ اى مى‏ خواند، عده‏ اى دلشان نرم مى‏شود و گریه مى‏ کنند؛ این عیبى ندارد. اصلاً عزادارى کردن یک حرف است، روضه‏ خوانى و سینه‏ زنى راه انداختن یک حرف دیگر است. روضه‏ خوانى و سینه‏ زنى راه انداختن، مخصوص امام حسین است؛ حداکثر مربوط به بعضى از ائمه است؛ آن هم نه به این وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در شب و روز بیست‏ و یکم ماه رمضان، سینه‏ زنى و عزادارى و بر پایى جلسات خوب است؛ ولى مثلاً در مورد حضرت موسى‏ بن جعفر (علیه ‏السّلام) - با این‏که وفات آن بزرگوار از وفاتهاى داراى روضه‏ خوانى است - من لزومى نمى‏ بینم که سینه‏ زنى بشود؛ یا مثلاً در سالگرد شهادت حضرت زهرا (سلام‏ اللَّه‏ علیها) مناسبتى ندارد که ما بیاییم نوحه‏ خوانى و سینه‏ زنى کنیم؛ بهتر این است که در آن موارد، شرح مصایبشان گفته بشود. شرح مصایب، گریه‏ آور است.

من خودم الان در ایام ماه محرّم که نمى‏ توانم روضه بروم، چون آن احساس و عشقى که در دل هر شیعه هست و دلش مى‏ خواهد در عزادارى شرکت کند، لذا من این را با خواندن «نفس‏ المهموم» حاج شیخ عباس قمى(11) - که یک کتاب عربى است - اشباع مى‏ کنم؛ این خودش گریه‏ آور است و براى من کار چند نفر روضه‏ خوان را می‏کند. حتماً لازم نیست که عزادارى به همان شکل سنتىِ روضه‏ خوانى باشد که اولش چیزى مى‏ خوانند و بعد هم احیاناً آخرش دمى مى‏ گیرند و سینه‏ اى مى‏ زنند؛ نه، شرح حال را بیان کنید؛ مثلاً یک نفر با بیان خوب و لحن محزونى، وضع زندان رفتن حضرت موسى‏ بن‏ جعفر را بیان کند؛ حوادث تلخ زندان را بیان کند؛ بعد شهادت حضرت را بیان کند؛ بعد مراسم تشییع را بیان کند؛ در این صورت هر کس که آن‏جا نشسته باشد، دلش نرم مى‏ شود. 

امام خامنه ای