زشت ترین و موفق ترین دختر دنیا + عکس و داستان شوکه کننده
لیزی ولاسکوئز (Lizzie Velásquez) که زمانی به او لقب «زشت ترین زن دنیا» را دادند تصمیم گرفت شرایط را به نفع خودش تغییر دهد و به همه نشان بدهد که شما را آن چیزی تعریف می کند که خودتان انجام می دهید و می خواهید.
کد خبر:
۶۵۱۰۸۰
دختری که به واسطه بیماری و چهره متفاوتش مشهور شد
زشت ترین زن دنیا کیست؟
به گزارش اقتصاد آنلاین؛ لیزی در ۱۳ مارس سال ۱۹۸۹ (۲۲ اسفند ۱۳۶۷) در تگزاس در ایالات متحده متولد شد و نخستین فرزند خانواده اش بود. او یک ماه زود به دنیا آمد و هنگام تولد فقط یک کیلو و دویست گرم وزن داشت.
خودش می گوید در بیمارستان به والدینش گفتند دخترتان ممکن است هرگز نتواند چهاردست و پا برود، راه برود، حرف بزند، فکر کند، یا هیچ کاری را خودش انجام بدهد.
شاید طبیعی بود اگر مادر و پدر جوان شکایت می کردند که چرا باید نخستین فرزند ما به همه ی این گرفتاری های ناشناخته مبتلا باشد؟ ولی مادر و پدر لیزی به پزشکان گفتند می خواهند نوزادشان را ببینند، او را در آغوش بگیرند، به خانه ببرند، به او عشق بورزند، و تمام تلاش و توانایی شان را برای خوب بزرگ کردنش به کار بگیرند. او می گوید والدینم دقیقاً همین کار را کردند.
لیزی مبتلا به نوعی سندرم نادر و ناشناخته است که به جز او فقط دو نفر دیگر در دنیا به آن مبتلا هستند. بدنش صفر درصد چربی دارد و هرگز، هرچقدر هم که غذا بخورد، چاق نمی شود. او هرگز بیش از ۲۹ کیلوگرم وزن نداشته است. هرچند که به بی اشتهایی هم مبتلا نیست و درواقع دریافتی انرژی بدنش روزانه ۵۰۰۰ کیلوکالری است (مقایسه کنید با میانگین دریافتی انرژی در آمریکا که ۳۷۷۰ کیلوکالری است). او باید هر ۱۵ دقیقه غذا بخورد. ولی از این غذایی که می خورد چربی ای در بدنش تولید نمی شود. خودش این را موهبتی خدادادی می نامد که هرچه دوست دارد می خورد و چاق نمی شود.
او از چشم راست نابیناست و این نابینایی از چهارسالگی آغاز شد. دید چشم چپش هم چندان واضح نیست. با این حال همواره سعی می کند نکات مثبت خودش و شرایطش را ببیند و بر آنها تأکید کند. بنابراین چاق نشدن یا کوچک بودن بیش از اندازه ی بدنش را مفید می داند و هرگز نمی گوید یک چشم من نابیناست، بلکه می گوید من دنیا را با یک چشم می بینم و این هیچ ایرادی ندارد. چون در عوض وقتی لنز می خرم به جای پول یک جفت باید پول یکی را بدهم!
شرایط بیماری او شبیه بسیاری از بیماری های خاص دیگر مثلاً سندرم پروگریا (سندرمی که مبتلایان به آن به پیری زودرس دچار می شوند) است اما بیماری اش لاعلاج یا کشنده تشخیص داده نشده. نکته ی جالب درباره ی او این است که ظاهراً استخوان ها، دندان ها، و اندام های داخلی بدنش کاملاً از این سندرم در امان مانده و اکنون سالم اند. حتی دانشمندان بر این باورند که او می تواند به‌طور طبیعی تولید مثل کند و بیماری اش را به فرزندانش منتقل نخواهد کرد. هرچند که سیستم ایمنی ضعیفی دارد و آسان بیمار می شود.
کتاب لیزی ولاسکوئز
او در رشته ی مطالعات ارتباطات از دانشگاه تگزاس فارغ التحصیل شده و تاکنون دو کتاب منتشر کرده و سومین کتابش را در دست تحریر دارد. کتاب نخست زندگی نامه ی خودنوشت او، با عنوان «لیزی زیبا؛ داستان لیزی ولاسکوئز» (Lizzie Beautiful; The Story of Lizzie Velásquez) است که در سال ۲۰۱۰ به دو زبان انگلیسی و اسپانیایی منتشر شد.
کتاب دومش با عنوان «زیبا باش، خودت باش» (Be Beautiful, Be You) در سال ۲۰۱۲ منتشر شد و مضمونش آگاه سازی مردم از این موضوع است که زیبایی ظاهری مهم نیست و هرکس باید برای آن کسی که هست خودش را دوست داشته باشد.
در ویدئویی شرح می دهد که پدر و مادرش با درک عمیقی که داشتند او را همچون کودکی عادی بزرگ کردند و اکنون برای هرآنچه هست و انجام داده خودش را مدیون آنها می داند. خودش را مدیون مادرش می داند که این جرئت و اعتماد به نفس را در او ایجاد کرده که حالا مقابل تماشاچیانش بایستد و بگوید زندگی سختی داشته ولی به آنچه به دست آورده می ارزیده است.
او می گوید من ۱۵۰درصد عادی بزرگ شدم. آن قدر عادی که وقتی به مهدکودک رفتم هیچ تصوری از این نداشتم که چهره ام با کودکان دیگر فرق دارد. در نخستین روز مدرسه وقتی به سراغ نخستین کودک نزدیکش می رود او چنان واکنشی نشان می دهد گویا وحشتناک ترین هیولای عمرش را دیده.
اما واکنش لیزی این بوده که «من که بچه ی بامزه ای هستم، این دختره چقدر بی ادبه!». اما انتظارش برای بهترشدن برخوردها در مدرسه نه تنها به سر نرسید بلکه همه چیز بدتر و بدتر شد و او می دید که همه از او دوری می کنند. اما نمی فهمید چرا؟! او که در حق کسی بدی نکرده بود. وقتی این موضوع را با ناراحتی با پدر و مادرش مطرح کرد آنها به او گفتند که «علتش فقط اینه که تو از بقیه کوچک جثه تری. تو مبتلا به این سندرم ناشناخته و نادری ولی قرار نیست این سندرم تو رو تعریف کند. پس برو مدرسه، سرت رو بالا بگیر، لبخند بزن و خودت باش، تا بقیه ببینند تو هم مثل اونایی.» و او هم چنین کرد.
او از تماشاچیانش می‌خواهد با خود فکر کنند و ببینند چه چیزی آنها را تعریف می کند؟ جایی که متولد شده اند، پیشینه ی خانوادگی شان، دوستان شان، یا چه چیز دیگری؟ لیزی می گوید برای خودش مدت ها طول کشید تا تعریف خودش را پیدا کرد.
او مدت ها از قیافه ی خودش بیزار شده بود. وقتی صبح ها جلو آینه آماده ی رفتن به مدرسه می شد، پاهای کوچکش، دست های نحیفش، و صورت بیش از حد لاغرش را زشت می دانست و دلش می خواست بتواند به نوعی از شر این سندرم خلاص شود. با خودش فکر می کرد، «اگر و فقط اگر به این سندرم مبتلا نبودم چقدر زندگیم آسون تر می شد.» می گوید: «مدت‌ها آرزو کردم، دعا کردم، امید بستم که روزی از خواب بیدار شوم و ببینم قیافه ای عادی دارم. این چیزی بود که هر روز خواستم و هر روز از به‌دست آوردنش ناامید شدم.»
اما پدر و مادرش حامیان بزرگ او بودند. کسانی که هروقت ناراحت بود به او تسلی دادند و وقتی خوشحال بود با او خندیدند. و به او آموختند که باوجود داشتن این بیماری و باوجود شرایط بسیار سخت زندگی، نباید اجازه بدهد که این بیماری او را تعریف کند. باید به یاد داشته باشد که زندگی اش در دستان خودش قرار دارد و خودش تصمیم می گیرد که به کدام سو هدایتش کند. او می داند و می گوید که رسیدن به این نقطه بسیار سخت است.
وقتی دبیرستان می رفته، روزی ویدئویی از خودش روی اینترنت پیدا می کند که کسی او را «زشت ترین زن دنیا» لقب داده بوده است. چهار میلیون نفر آن ویدئوی هشت ثانیه ای صامت را دیده بودند.
هزاران نفر زیر ویدئو کامنت گذاشته بودند: «لیزی، لطفاً، لطفاً به دنیا لطفی بکن. تفنگی روی سرت بگذار و خودت رو بکش.» او از تماشاچیانش می خواهد به این جمله فکر کنند. اگر افرادی کاملاً غریبه چنین نظری درباره ی شما داشته باشند، چه می کنید؟ مسلماً او از خواندن این نظرات غمگین شده و حتی به فکر جواب دادن به آن ویدئو افتاده ولی همان لحظه دریافته که خودش مسئول انتخاب های زندگی اش است.
می تواند این ویدئو و نظراتش را عاملی برای افسردگی و خشم کند، یا از آن نردبانی برای ترقی بسازد. با خودش فکر می کند آیا باید اجازه بدهد مردمانی که او را هیولا خطاب می کنند تعریفش کنند؟ یا کسی که پیشنهاد کرده بود که باید او را در آتش سوزاند!
لیزی به این نتیجه می رسد که داشته هایش باید او را تعریف کنند نه نداشته هایش؛ یک چشمش نمی بیند، در عوض چشم دیگرش می بیند. خیلی زود به زود مریض می شود، در عوض موهای خوبی دارد. همان جا تصمیم می گیرد برای اثبات خودش به دیگران هرکاری می تواند بکند تا از هر جهت آدم بهتری شود؛ چون به نظرش بهترین راه برای جواب دادن به آن آدم ها این بود که نکات منفی حرف های شان را بگیرد، برعکس کند، و از آنها نردبانی برای رسیدن به اهدافش بسازد.
لیزی تصمیم گرفت به دانشگاه برود، درسش را تمام کند، مجموعه ای از سخنرانی ها را برای انگیزه بخشیدن به مردم آغاز کند، و کتابی بنویسد. حالا او همه ی این کارها را کرده و برای مردم از راه های موفقیت می گوید و از رازهای زیبا بودن و خوشحال بودن در زندگی…
اشتراک گذاری:
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت محفوظ و متعلق به وب سایت اقتصاد آنلاین میباشد واستفاده از آن با ذکر منبع بلامانع است.
https://www.eghtesadonline.com/fa/news/651080/%D8%B2%D8%B4%D8%AA-%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D9%88-%D9%85%D9%88%D9%81%D9%82-%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%AF%D8%AE%D8%AA%D8%B1-%D8%AF%D9%86%DB%8C%D8%A7-%D8%B9%DA%A9%D8%B3-%D9%88-%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%B4%D9%88%DA%A9%D9%87-%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF%D9%87#:~:text=x,%D8%B3%D8%B1%D9%88%D8%B1%20%D9%85%D8%AC%D8%A7%D8%B2%DB%8C%20%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86,-%D8%AE%D8%B1%DB%8C%D8%AF%20%D8%B3%D8%B1%D9%88%D8%B1
لیزی ولاسکوئز (Lizzie Velásquez) که زمانی به او لقب «زشت ترین زن دنیا» را دادند تصمیم گرفت شرایط را به نفع خودش تغییر دهد و به همه نشان بدهد که شما را آن چیزی تعریف می کند که خودتان انجام می دهید و می خواهید.
کد خبر:
۶۵۱۰۸۰
دختری که به واسطه بیماری و چهره متفاوتش مشهور شد
زشت ترین زن دنیا کیست؟
به گزارش اقتصاد آنلاین؛ لیزی در ۱۳ مارس سال ۱۹۸۹ (۲۲ اسفند ۱۳۶۷) در تگزاس در ایالات متحده متولد شد و نخستین فرزند خانواده اش بود. او یک ماه زود به دنیا آمد و هنگام تولد فقط یک کیلو و دویست گرم وزن داشت.
خودش می گوید در بیمارستان به والدینش گفتند دخترتان ممکن است هرگز نتواند چهاردست و پا برود، راه برود، حرف بزند، فکر کند، یا هیچ کاری را خودش انجام بدهد.
شاید طبیعی بود اگر مادر و پدر جوان شکایت می کردند که چرا باید نخستین فرزند ما به همه ی این گرفتاری های ناشناخته مبتلا باشد؟ ولی مادر و پدر لیزی به پزشکان گفتند می خواهند نوزادشان را ببینند، او را در آغوش بگیرند، به خانه ببرند، به او عشق بورزند، و تمام تلاش و توانایی شان را برای خوب بزرگ کردنش به کار بگیرند. او می گوید والدینم دقیقاً همین کار را کردند.
لیزی مبتلا به نوعی سندرم نادر و ناشناخته است که به جز او فقط دو نفر دیگر در دنیا به آن مبتلا هستند. بدنش صفر درصد چربی دارد و هرگز، هرچقدر هم که غذا بخورد، چاق نمی شود. او هرگز بیش از ۲۹ کیلوگرم وزن نداشته است. هرچند که به بی اشتهایی هم مبتلا نیست و درواقع دریافتی انرژی بدنش روزانه ۵۰۰۰ کیلوکالری است (مقایسه کنید با میانگین دریافتی انرژی در آمریکا که ۳۷۷۰ کیلوکالری است). او باید هر ۱۵ دقیقه غذا بخورد. ولی از این غذایی که می خورد چربی ای در بدنش تولید نمی شود. خودش این را موهبتی خدادادی می نامد که هرچه دوست دارد می خورد و چاق نمی شود.
او از چشم راست نابیناست و این نابینایی از چهارسالگی آغاز شد. دید چشم چپش هم چندان واضح نیست. با این حال همواره سعی می کند نکات مثبت خودش و شرایطش را ببیند و بر آنها تأکید کند. بنابراین چاق نشدن یا کوچک بودن بیش از اندازه ی بدنش را مفید می داند و هرگز نمی گوید یک چشم من نابیناست، بلکه می گوید من دنیا را با یک چشم می بینم و این هیچ ایرادی ندارد. چون در عوض وقتی لنز می خرم به جای پول یک جفت باید پول یکی را بدهم!
شرایط بیماری او شبیه بسیاری از بیماری های خاص دیگر مثلاً سندرم پروگریا (سندرمی که مبتلایان به آن به پیری زودرس دچار می شوند) است اما بیماری اش لاعلاج یا کشنده تشخیص داده نشده. نکته ی جالب درباره ی او این است که ظاهراً استخوان ها، دندان ها، و اندام های داخلی بدنش کاملاً از این سندرم در امان مانده و اکنون سالم اند. حتی دانشمندان بر این باورند که او می تواند به‌طور طبیعی تولید مثل کند و بیماری اش را به فرزندانش منتقل نخواهد کرد. هرچند که سیستم ایمنی ضعیفی دارد و آسان بیمار می شود.
کتاب لیزی ولاسکوئز
او در رشته ی مطالعات ارتباطات از دانشگاه تگزاس فارغ التحصیل شده و تاکنون دو کتاب منتشر کرده و سومین کتابش را در دست تحریر دارد. کتاب نخست زندگی نامه ی خودنوشت او، با عنوان «لیزی زیبا؛ داستان لیزی ولاسکوئز» (Lizzie Beautiful; The Story of Lizzie Velásquez) است که در سال ۲۰۱۰ به دو زبان انگلیسی و اسپانیایی منتشر شد.
کتاب دومش با عنوان «زیبا باش، خودت باش» (Be Beautiful, Be You) در سال ۲۰۱۲ منتشر شد و مضمونش آگاه سازی مردم از این موضوع است که زیبایی ظاهری مهم نیست و هرکس باید برای آن کسی که هست خودش را دوست داشته باشد.
در ویدئویی شرح می دهد که پدر و مادرش با درک عمیقی که داشتند او را همچون کودکی عادی بزرگ کردند و اکنون برای هرآنچه هست و انجام داده خودش را مدیون آنها می داند. خودش را مدیون مادرش می داند که این جرئت و اعتماد به نفس را در او ایجاد کرده که حالا مقابل تماشاچیانش بایستد و بگوید زندگی سختی داشته ولی به آنچه به دست آورده می ارزیده است.
او می گوید من ۱۵۰درصد عادی بزرگ شدم. آن قدر عادی که وقتی به مهدکودک رفتم هیچ تصوری از این نداشتم که چهره ام با کودکان دیگر فرق دارد. در نخستین روز مدرسه وقتی به سراغ نخستین کودک نزدیکش می رود او چنان واکنشی نشان می دهد گویا وحشتناک ترین هیولای عمرش را دیده.
اما واکنش لیزی این بوده که «من که بچه ی بامزه ای هستم، این دختره چقدر بی ادبه!». اما انتظارش برای بهترشدن برخوردها در مدرسه نه تنها به سر نرسید بلکه همه چیز بدتر و بدتر شد و او می دید که همه از او دوری می کنند. اما نمی فهمید چرا؟! او که در حق کسی بدی نکرده بود. وقتی این موضوع را با ناراحتی با پدر و مادرش مطرح کرد آنها به او گفتند که «علتش فقط اینه که تو از بقیه کوچک جثه تری. تو مبتلا به این سندرم ناشناخته و نادری ولی قرار نیست این سندرم تو رو تعریف کند. پس برو مدرسه، سرت رو بالا بگیر، لبخند بزن و خودت باش، تا بقیه ببینند تو هم مثل اونایی.» و او هم چنین کرد.
او از تماشاچیانش می‌خواهد با خود فکر کنند و ببینند چه چیزی آنها را تعریف می کند؟ جایی که متولد شده اند، پیشینه ی خانوادگی شان، دوستان شان، یا چه چیز دیگری؟ لیزی می گوید برای خودش مدت ها طول کشید تا تعریف خودش را پیدا کرد.
او مدت ها از قیافه ی خودش بیزار شده بود. وقتی صبح ها جلو آینه آماده ی رفتن به مدرسه می شد، پاهای کوچکش، دست های نحیفش، و صورت بیش از حد لاغرش را زشت می دانست و دلش می خواست بتواند به نوعی از شر این سندرم خلاص شود. با خودش فکر می کرد، «اگر و فقط اگر به این سندرم مبتلا نبودم چقدر زندگیم آسون تر می شد.» می گوید: «مدت‌ها آرزو کردم، دعا کردم، امید بستم که روزی از خواب بیدار شوم و ببینم قیافه ای عادی دارم. این چیزی بود که هر روز خواستم و هر روز از به‌دست آوردنش ناامید شدم.»
اما پدر و مادرش حامیان بزرگ او بودند. کسانی که هروقت ناراحت بود به او تسلی دادند و وقتی خوشحال بود با او خندیدند. و به او آموختند که باوجود داشتن این بیماری و باوجود شرایط بسیار سخت زندگی، نباید اجازه بدهد که این بیماری او را تعریف کند. باید به یاد داشته باشد که زندگی اش در دستان خودش قرار دارد و خودش تصمیم می گیرد که به کدام سو هدایتش کند. او می داند و می گوید که رسیدن به این نقطه بسیار سخت است.
وقتی دبیرستان می رفته، روزی ویدئویی از خودش روی اینترنت پیدا می کند که کسی او را «زشت ترین زن دنیا» لقب داده بوده است. چهار میلیون نفر آن ویدئوی هشت ثانیه ای صامت را دیده بودند.
هزاران نفر زیر ویدئو کامنت گذاشته بودند: «لیزی، لطفاً، لطفاً به دنیا لطفی بکن. تفنگی روی سرت بگذار و خودت رو بکش.» او از تماشاچیانش می خواهد به این جمله فکر کنند. اگر افرادی کاملاً غریبه چنین نظری درباره ی شما داشته باشند، چه می کنید؟ مسلماً او از خواندن این نظرات غمگین شده و حتی به فکر جواب دادن به آن ویدئو افتاده ولی همان لحظه دریافته که خودش مسئول انتخاب های زندگی اش است.
می تواند این ویدئو و نظراتش را عاملی برای افسردگی و خشم کند، یا از آن نردبانی برای ترقی بسازد. با خودش فکر می کند آیا باید اجازه بدهد مردمانی که او را هیولا خطاب می کنند تعریفش کنند؟ یا کسی که پیشنهاد کرده بود که باید او را در آتش سوزاند!
لیزی به این نتیجه می رسد که داشته هایش باید او را تعریف کنند نه نداشته هایش؛ یک چشمش نمی بیند، در عوض چشم دیگرش می بیند. خیلی زود به زود مریض می شود، در عوض موهای خوبی دارد. همان جا تصمیم می گیرد برای اثبات خودش به دیگران هرکاری می تواند بکند تا از هر جهت آدم بهتری شود؛ چون به نظرش بهترین راه برای جواب دادن به آن آدم ها این بود که نکات منفی حرف های شان را بگیرد، برعکس کند، و از آنها نردبانی برای رسیدن به اهدافش بسازد.
لیزی تصمیم گرفت به دانشگاه برود، درسش را تمام کند، مجموعه ای از سخنرانی ها را برای انگیزه بخشیدن به مردم آغاز کند، و کتابی بنویسد. حالا او همه ی این کارها را کرده و برای مردم از راه های موفقیت می گوید و از رازهای زیبا بودن و خوشحال بودن در زندگی…
اشتراک گذاری:
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت محفوظ و متعلق به وب سایت اقتصاد آنلاین میباشد واستفاده از آن با ذکر منبع بلامانع است.
https://www.eghtesadonline.com/fa/news/651080/%D8%B2%D8%B4%D8%AA-%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D9%88-%D9%85%D9%88%D9%81%D9%82-%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%AF%D8%AE%D8%AA%D8%B1-%D8%AF%D9%86%DB%8C%D8%A7-%D8%B9%DA%A9%D8%B3-%D9%88-%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%B4%D9%88%DA%A9%D9%87-%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF%D9%87#:~:text=x,%D8%B3%D8%B1%D9%88%D8%B1%20%D9%85%D8%AC%D8%A7%D8%B2%DB%8C%20%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86,-%D8%AE%D8%B1%DB%8C%D8%AF%20%D8%B3%D8%B1%D9%88%D8%B1
